وبلاگ تخصصی پایه ی چهارم دبستان

شـمــا يـادتــون نـمــيــــــــاد...

باز باران با ترانه با گوهر های فراوان میخورد بر بام خانه یادم آمد روز باران گردش یک روز شیرین...

... و تو ايــــــن روزا...

"باز باران با ترانه می خورد بر بام خانه"، خانه اما سقفش از جنس زمانه. در زمانه من کنار جوی آبی، تکیه بر دیوار شهری می زنم بی آشیانه. بام خانه خالی اما بی نشانه. " کودکی ده ساله بودم"، با غمی سرشار از رنج زمانه، می دویدم در پی چشمان مردی بی بهانه. یادم آید روز شادی، روز دفتر بود و بازی. وای باران...! دفترم کو؟؟ گفت باران: فال های مانده در انگشت های بی نشانت...یادم آمد! دفترم رنج زمانه.

 شـمــا يـادتــون نـمــيــــــــاد...
بچــــه كه بوديم...هميشه اداي آدم بـزرگـــارو در مياورديم
يكي بابا ميشد...يكي مامان
يكي خاله ميشد...يكي عمـو
... پســرا سيبيل ميذاشتـن ، اخــم ميكردن و صداشونو كلفــت ميكردن...
دختـــرا يواشكـي آرايش ميكردن ، كفشاي پاشنه بلند مامانشون رو پاشون ميكردن و چــادر سرشون ميكردن...

ولي حالا كه بـــــزرگ شديم...همـش تو خيالـه بچگــي دستو پا ميزنيم(مثلا خـودم كه پيــج هم زدم) زل ميزنيم به مانيتور و دنبال خـاطراتمون ميگـرديم و ميگيم...
يـــادش بخيـــر...
آآآآآه ميكشيم...
بعضي وقتا لبخنــد رو لبامون ميشينه و با بعضي از خاطرات اشــكـــــــ تو چشامون جمـــع ميشه...

راست ميگن زندگــي دو نيمــه س...
آرزو...حســـــرت

شـمــا يـادتــون نـمــيــــــــاد...

دلم واسه اول دبستانم تنگ شده...
که وقتي تنهـــا...
يه گوشه ي حياط مدرسه وايسادي...
يه نفر مياد و بهت ميگه ...
ميـاي با هـم دوســـــت شيـــم...؟!!! :)